Αγαπάμε το Θέατρο, κάνουμε Θέατρο με την ψυχή μας και όσους περισσότερους "μυήσουμε" στη μαγεία του, τόσο καλύτερα θα μας κάνει να νοιώθουμε,
γι αυτό
απαντάμε ΝΑΙ, σε όποιον ζητήσει τη βοήθειά μας, την εμπειρία μας, τον εξοπλισμό μας, για να "στήσει" μιά Θεατρική παράσταση.
Δουλεύουμε με την ψυχή μας - συνεργαζόμαστε - στηρίζουμε - συνδημιουργούμε, επειδή, δεν ζούμε μόνοι μας στην πόλη
γι αυτό
απαντάμε ΝΑΙ, σε όποιον ζητήσει τη βοήθειά μας, την εμπειρία μας, τον εξοπλισμό μας, για να "στήσει" μιά Θεατρική παράσταση.
Δουλεύουμε με την ψυχή μας - συνεργαζόμαστε - στηρίζουμε - συνδημιουργούμε, επειδή, δεν ζούμε μόνοι μας στην πόλη
- κι όλα αυτά μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά - καλύτερα
|
Αντιγόνη Σοφοκλέους η νέα συνεργασία της "σκηνής" για το 2017 με το 1ο Λύκειο Μεσολογγίου (Παλαμαϊκή Σχολή) το 1ο Γενικό Λύκειο Μεσολογγίου και η Θ.Ο. Αιτωλικού "στη σκηνή" πάνε μαζί για μια ακόμα φορά σε μια συμπαραγωγή. Για σήμα της παράστασης επιλέχθηκε το χαρακτικό "Το χρέος της Αντιγόνης". (αριστερά) ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ (Χαρακτικό σε πέτρα) Βάσω Κατράκη εκτίθεται στο Μουσείο Χαρακτικής Τέχνης “Βάσω Κατράκη” στο Αιτωλικό
|
Ολοκληρωμένες συνεργασίες
2015
|
|
Πλούτου - Πενίας διάλογοι (μια άλλη εκδοχή του Αριστοφανικού Πλούτου)
- 1ο Λύκειο Μεσολογγίου (Παλαμαϊκή σχολή)
- 1ο Λύκειο Μεσολογγίου (Παλαμαϊκή σχολή)
Ένα σημείωμα από τον σκηνοθέτη της παράστασης
Πλούτου – Πενίας… διάλογοι
Ο Πλούτος είναι η κωμωδία του νεοπλουτισμού και του life style, είπε για το έργο αυτό, όταν το σκηνοθέτησε το καλοκαίρι του 2012 ο Διονύσης Σαββόπουλος. Και αλήθεια πόσο εύστοχα τοποθετήθηκε ο μπάρμπα Νιόνιος της Ελληνικής μουσικής.
Αλλά στ’ αλήθεια είναι κωμωδία ο Πλούτος γιατί μάλλον με δράμα μοιάζει, αν συνυπολογίσουμε τα «πέτρινα» χρόνια που διανύει η Χώρα μας.
Ένα δράμα με σημείο αναφοράς τους παροικούντες την Ελλάδα κλέφτες, ψεύτες και λοιπούς τσανακογλύφτες και οσφυοκάμπτες και τοκογλύφους και τρωγλοδύτες, με όλους εμάς άφωνους και τρομαγμένους θεατές του δράματος αυτού.
Άλαλα τα χείλη των ΝΕΩΝ Ελλήνων (και όχι των Νεοελλήνων – που για όλα έχουν άποψη και εύκολη κατηγόρια, πλην της αφεντιάς τους). Ναι, άλαλα τα χείλη των ΝΕΩΝ Ελλήνων που βλέπουν το αύριό τους να χάνεται στό ζοφερό σήμερα.
Και στ’ αλήθεια, τι χρωστάνε και σε ποιους τελικά οι ΝΕΟΙ Έλληνες;
Εύκολη η απάντηση (για μένα τουλάχιστον),
ΤΙΠΟΤΑ!!!
αντίθετα εμείς τους χρωστάμε και τους χρωστάμε πάρα πολλά και κυρίως την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τους, το δικαίωμα να επιλέξουν μόνοι τους, το πώς θέλουν να ζήσουν την ζωή τους και όχι δεσμευμένοι και υποχρεωμένοι από χρέη άλλων.
Αυτά όλα σατίρισαν και διακωμώδησαν τα παιδιά της Θεατρικής ομάδας του 1ου Γενικού Λυκείου Μεσολογγίου, στην παράστασή μας που επί 6 μήνες ετοιμάζαμε με πολύ κέφι
και τελικά…
σας είπα ψέματα, μοιάζει με δράμα ο Πλούτος, αλλά είναι μια σπουδαία κωμωδία, ίσως λίγο πικρή, αλλά είναι κωμωδία που λίγο πολύ, στους στίχους της, όλοι μας κάπου θα ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και θα γελάσουμε μ’ αυτόν (με τον εαυτό μας).
Χρίστος Λάτσινος
2 παραστάσεις
12 Ιουλίου στο Θέατρο του λιμανιού στο Μεσολόγγι
15 Ιουλίου στο Αιτωλικό στο ανοιχτό Θέατρο
Πλούτου – Πενίας… διάλογοι
Ο Πλούτος είναι η κωμωδία του νεοπλουτισμού και του life style, είπε για το έργο αυτό, όταν το σκηνοθέτησε το καλοκαίρι του 2012 ο Διονύσης Σαββόπουλος. Και αλήθεια πόσο εύστοχα τοποθετήθηκε ο μπάρμπα Νιόνιος της Ελληνικής μουσικής.
Αλλά στ’ αλήθεια είναι κωμωδία ο Πλούτος γιατί μάλλον με δράμα μοιάζει, αν συνυπολογίσουμε τα «πέτρινα» χρόνια που διανύει η Χώρα μας.
Ένα δράμα με σημείο αναφοράς τους παροικούντες την Ελλάδα κλέφτες, ψεύτες και λοιπούς τσανακογλύφτες και οσφυοκάμπτες και τοκογλύφους και τρωγλοδύτες, με όλους εμάς άφωνους και τρομαγμένους θεατές του δράματος αυτού.
Άλαλα τα χείλη των ΝΕΩΝ Ελλήνων (και όχι των Νεοελλήνων – που για όλα έχουν άποψη και εύκολη κατηγόρια, πλην της αφεντιάς τους). Ναι, άλαλα τα χείλη των ΝΕΩΝ Ελλήνων που βλέπουν το αύριό τους να χάνεται στό ζοφερό σήμερα.
Και στ’ αλήθεια, τι χρωστάνε και σε ποιους τελικά οι ΝΕΟΙ Έλληνες;
Εύκολη η απάντηση (για μένα τουλάχιστον),
ΤΙΠΟΤΑ!!!
αντίθετα εμείς τους χρωστάμε και τους χρωστάμε πάρα πολλά και κυρίως την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τους, το δικαίωμα να επιλέξουν μόνοι τους, το πώς θέλουν να ζήσουν την ζωή τους και όχι δεσμευμένοι και υποχρεωμένοι από χρέη άλλων.
Αυτά όλα σατίρισαν και διακωμώδησαν τα παιδιά της Θεατρικής ομάδας του 1ου Γενικού Λυκείου Μεσολογγίου, στην παράστασή μας που επί 6 μήνες ετοιμάζαμε με πολύ κέφι
και τελικά…
σας είπα ψέματα, μοιάζει με δράμα ο Πλούτος, αλλά είναι μια σπουδαία κωμωδία, ίσως λίγο πικρή, αλλά είναι κωμωδία που λίγο πολύ, στους στίχους της, όλοι μας κάπου θα ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και θα γελάσουμε μ’ αυτόν (με τον εαυτό μας).
Χρίστος Λάτσινος
2 παραστάσεις
12 Ιουλίου στο Θέατρο του λιμανιού στο Μεσολόγγι
15 Ιουλίου στο Αιτωλικό στο ανοιχτό Θέατρο
|
η διανομή
την φοβερή και τρομερή Πενία συνόδευσαν οι πιο απλά τρομεροί τυμπανιστές Αρχοντής Φιλιππόπουλος, Κώστας Μπουκουβάλας, Άγης Ρόμπολας, που ενσάρκωσε και τον Δίκαιο Αθηναίο και σε quest εμφάνιση, ο συνθέτης της μουσικής της παράστασής μας, Χρήστος Βλαχογιάννης.
Ναυσικά Σούγια Χρύσα Χονδρού Αριόλντα Ντουσνίκου που υποκρίθηκε και την Γυναίκα Σίλια Βίλλιου που υποκρίθηκε και την Ιέρεια της Αφροδίτης που την προσωποποίησε η Βασιλίνα Σπύρου Την Τρόικα – σας ζητώ συγγνώμη, στους Θεσμούς όπως τους λέμε πια ήθελα να πω, έδωσαν ζωή οι Κατερίνα Γιάννη, Ηρώ Σταθάτου & Άντζελα Υζεϊράι, που επίσης συμμετείχαν στον Χορό του Λαού. Ο Χορός κλείνει με την Ίλντα Λούζι που υποκρίθηκε και την Νεοελληνίδα γριά κυρία, που έψαχνε τον χαμένο έρωτά της του Νέου Έλληνα – και όχι νεοέλληνα, που τον απέδωσε ο Γιώργος Τέγας. Βλεψίδημος ο Ντίνος Παρασκευόπουλος Τον πονηρό Καρίωνα υποκρίθηκε ο Βασίλης Παπαθεοδώρου Τον Γέροντα Χρεμύλο, ο Γιάννης Σταμάτης Και τα δυο άκρα, για να διαλέξετε εσείς τι προτιμάτε Πλούτος ο Τάσος Τσαμαδιάς Πενία η Χριστίνα Σταματάτου δείτε περισσότερα στο αρχείο από τις συνεργασίες μας |
|
2014
μια φορά κι ένα… νερό
2ο Δημοτικό Σχολείο Αιτωλικού (τάξεις Στ' - Ε')
Αυτή ήταν η φετινή συμπαραγωγή της Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή» με το 2ο Δημοτικό σχολείο της πόλης μας.
Ένα σπουδαίο κείμενο, που αντλούσε την ιδέα από το «νερό για πέταμα» των Γερμανών καθηγητών Λίνκερ & Ράισνερ, σε μια εξαιρετικά μετάφραση του Νίκου Δάφνη.
Το κείμενο έφτασε στην τελική του μορφή, από την επεξεργασία – προσαρμογή που έκανε, έχοντας αντίληψη των παιδιών που θα υποδύονταν του χαρακτήρες, η δασκάλα της Ε΄ τάξης του σχολείου, Καλυψώ Βέλλιου.
Το "μιά φορά κι ένα... νερό" που στόχευε στην περιβαλλοντική εγρήγορση των παιδιών, σε καμία περίπτωση δεν έριχνε τους μύδρους του στην «κακή ανάπτυξη» δικαιώνοντας το «καλό περιβάλλον».
Αντίθετα τοποθετούσε σε μια ζυγαριά της συνέπειες της λεγόμενης βιομηχανικής ανάπτυξης εις βάρος του περιβάλλοντος, αλλά ισορροπούσε απ’ την άλλη, την κακώς νοούμενη προστασία του, χωρίς προγραμματισμό και βλέμμα στην καθημερινότητα. Δίδασκε στα παιδιά πως τα πάντα, αν είναι σε ισορροπία, μπορούν μαζί να ζήσουν και όχι εχθρικά επιδιώκοντας να πνίξει το ένα το άλλο.
Ανάπτυξη λοιπόν ΝΑΙ, ποιος θα πει όχι, βιομηχανία ΝΑΙ, αλλά με σεβασμό και ισόρροπα με την καθημερινότητά μας, με το περιβάλλον μας, με τον αέρα που αναπνέουμε με το νερό που πίνουμε και με την όμορφη λιμνούλα, που μας είναι πολύτιμη γιατί μας αρέσει να καθόμαστε στην όχθη της και να ρεμβάζουμε, ή να ψαρεύουμε ή να κολυμπάμε.
Ένα σπουδαίο κείμενο, που αντλούσε την ιδέα από το «νερό για πέταμα» των Γερμανών καθηγητών Λίνκερ & Ράισνερ, σε μια εξαιρετικά μετάφραση του Νίκου Δάφνη.
Το κείμενο έφτασε στην τελική του μορφή, από την επεξεργασία – προσαρμογή που έκανε, έχοντας αντίληψη των παιδιών που θα υποδύονταν του χαρακτήρες, η δασκάλα της Ε΄ τάξης του σχολείου, Καλυψώ Βέλλιου.
Το "μιά φορά κι ένα... νερό" που στόχευε στην περιβαλλοντική εγρήγορση των παιδιών, σε καμία περίπτωση δεν έριχνε τους μύδρους του στην «κακή ανάπτυξη» δικαιώνοντας το «καλό περιβάλλον».
Αντίθετα τοποθετούσε σε μια ζυγαριά της συνέπειες της λεγόμενης βιομηχανικής ανάπτυξης εις βάρος του περιβάλλοντος, αλλά ισορροπούσε απ’ την άλλη, την κακώς νοούμενη προστασία του, χωρίς προγραμματισμό και βλέμμα στην καθημερινότητα. Δίδασκε στα παιδιά πως τα πάντα, αν είναι σε ισορροπία, μπορούν μαζί να ζήσουν και όχι εχθρικά επιδιώκοντας να πνίξει το ένα το άλλο.
Ανάπτυξη λοιπόν ΝΑΙ, ποιος θα πει όχι, βιομηχανία ΝΑΙ, αλλά με σεβασμό και ισόρροπα με την καθημερινότητά μας, με το περιβάλλον μας, με τον αέρα που αναπνέουμε με το νερό που πίνουμε και με την όμορφη λιμνούλα, που μας είναι πολύτιμη γιατί μας αρέσει να καθόμαστε στην όχθη της και να ρεμβάζουμε, ή να ψαρεύουμε ή να κολυμπάμε.
Μας δίδαξε το κείμενο, πόσο απαραίτητος είναι ο βούρκος, όταν καταφέρνουμε και τον ελέγχουμε, χρησιμοποιώντας αυτή την ίδια την ανάπτυξη.
Κάποια στιγμή και ενώ οι πρόβες «έτρεχαν», καταλάβαμε πως η ανάπτυξη του τελικού νοήματος του έργου, ίσως και να ξεπερνούσε τα μάτια και τις αντιλήψεις των παιδιών και έτσι με κοινή απόφαση των υπεύθυνων δασκάλων του προγράμματος Καλυψώς Βέλλιου και Αγγελικής Ψαράκη, και του σκηνοθέτη της «σκηνής» και της παράστασης Χρίστου Λάτσινου, αφιερώσαμε αρκετές πρόβες, αντί να εξελίσσουμε τη διαδικασία του έργου, σε συζητήσεις που αφορούσαν την καλύτερη κατανόηση των νοημάτων του κειμένου, από τα παιδιά ηθοποιούς της ομάδας,.
Και με δεδομένο πως είχαμε να κάνουμε με παιδιά δημοτικού – Ε’ & Στ’ τάξης – πιστεύουμε πως η απόφασή μας αυτή δικαιώθηκε, αφού τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν τις μεταξύ τους απόψεις, αλλά και να διδαχτούν για την περιβαλλοντική ισορροπία από παράλληλες δράσεις που διοργανώθηκαν.
Και επειδή το Θέατρο δεν «ζει» χωρίς μουσική, δεν θα ήταν δυνατόν να λείπει από κοντά μας, ο μόνιμος συνεργάτης της «σκηνής» τα τελευταία χρόνια Χρήστος Βλαχογιάννης.
Αναζητώντας το ύφος της μουσικής που θα έντυνε την παράσταση και αφού είχαμε αποφασίσει να κρατήσουμε τα πρωτότυπα τραγούδια του Νίκου Δάφνη που υπήρχαν στο κείμενο, καταλήξαμε πως θα θέλαμε κάτι που να έχει στοιχεία οπερέτας (να μια πρόκληση) και να θυμίζει λίγο Λιλλιπούπολη, αλλά όμως ήταν και ένα τραγουδάκι που το θέλαμε κλαψιάρικο, κάτι που να ξυπνάει τον Νίκο Ξανθόπουλο στη μνήμη του κοινού.
Ε λοιπόν αυτό που αρχικά έδειχνε σαν συνονθύλευμα μουσικών ειδών, αποδόθηκε από τον εμπνευσμένο Βλαχογιάννη τόσο άρτια, που και η χορωδία μπόρεσε να τα ερμηνεύσει με εξαιρετικό τρόπο αλλά και τόσο καλά να βάλει τους θεατές στο νόημα του έργου και στο σημασιολογικό φορτίο των στίχων των τραγουδιών, ώστε εκεί που τους διασκέδαζε και τους έκανε να συμμετέχουν αυθόρμητα με παλαμάκια, στο αμέσως επόμενο τραγούδι να συγκινούνται και να κουνάνε συγκαταβατικά τα κεφάλια τους, συμφωνώντας με τον στίχο, συνεπαρμένοι από τη μουσική.
Για όσους από εσάς δεν είχατε την τύχη να την παρακολουθήσετε, σύντομα θα υπάρχουν τα τραγούδια στο μουσικό μας κανάλι στο youtube, τραγουδισμένα από την χορωδία, για να πάρετε μια μικρή γεύση.
Τελικά το σύνολο του καλλιτεχνικού αποτελέσματος ήταν άριστο και αυτή δεν είναι μόνο η δική μας άποψη, αλλά και όσων επέλεξαν να παρακολουθήσουν την παράσταση της 13ης Ιουνίου στο Θεατράκι.
Περίπου 500 οι θεατές, αφού το Θεατράκι ήταν και πάλι γεμάτο και όλοι αυτοί που δεν ήταν μόνο γονείς των παιδιών βέβαια, γέλασαν, συγκινήθηκαν, ψάχτηκαν λίγο μέσα τους για τις επιλογές τους, χειροκρότησαν με την ψυχή τους και όσοι ήταν εκεί που ήταν γονείς των παιδιών - ηθοποιών, σίγουρα καμάρωσαν τα «καμάρια» τους.
Πιστεύουμε πια πως αυτή η παιδική Θεατρική ομάδα που πηγάζει από το δραστήριο 2ο Δημοτικό σχολείο Αιτωλικού, αρχίζει να εδραιώνεται στη συνείδηση της πόλης μας και να αποκτάει το δικό της κοινό. Γι αυτό και η «σκηνή», αν και πάλι κληθεί να συνδράμει στις παραγωγές της, πάλι θα είναι εκεί, όχι μόνο σαν συμπαραγωγός, αλλά και σαν αυτοτελής παραγωγός παιδικής Θεατρικής ομάδας, αφού ήδη βρισκόμαστε σε σκέψεις και συζητήσεις, με μια σπουδαία ομάδα «δασκάλων» για την εξέλιξη της υπάρχουσας.
Η Θ.Ο. Αιτωλικού κάνοντας για μια ακόμα φορά πράξη το «ΜΑΖΙ» συμμετείχε και υλοποίησε αυτή τη συμπαραγωγή ανιδιοτελώς, διαθέτοντας 9 άτομα από το δυναμικό της, κυρίως από την ομάδα υποστήριξης.
Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε αυτό το σημείωμα – απολογισμό του «νερού», χωρίς να κάνουμε μια μεγάλη αναφορά στον δραστήριο (αν και η λέξη μάλλον ακούγεται λίγη) Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου, που ήταν από την αρχή κοντά μας, συνεργάστηκε, στήριξε, βοήθησε, κατασκεύασε, χρηματοδότησε, ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγής αυτής. Και βέβαια θα πρέπει να αναφέρουμε και τον Διευθυντή του Σχολείου Γιώργο Τσέλιο, που ήταν δίπλα μας και σε ότι του ζητήθηκε ανταποκρίθηκε άμεσα και χωρίς ποτέ να μας φέρει καμία δυσκολία.
Κάποια στιγμή και ενώ οι πρόβες «έτρεχαν», καταλάβαμε πως η ανάπτυξη του τελικού νοήματος του έργου, ίσως και να ξεπερνούσε τα μάτια και τις αντιλήψεις των παιδιών και έτσι με κοινή απόφαση των υπεύθυνων δασκάλων του προγράμματος Καλυψώς Βέλλιου και Αγγελικής Ψαράκη, και του σκηνοθέτη της «σκηνής» και της παράστασης Χρίστου Λάτσινου, αφιερώσαμε αρκετές πρόβες, αντί να εξελίσσουμε τη διαδικασία του έργου, σε συζητήσεις που αφορούσαν την καλύτερη κατανόηση των νοημάτων του κειμένου, από τα παιδιά ηθοποιούς της ομάδας,.
Και με δεδομένο πως είχαμε να κάνουμε με παιδιά δημοτικού – Ε’ & Στ’ τάξης – πιστεύουμε πως η απόφασή μας αυτή δικαιώθηκε, αφού τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν τις μεταξύ τους απόψεις, αλλά και να διδαχτούν για την περιβαλλοντική ισορροπία από παράλληλες δράσεις που διοργανώθηκαν.
Και επειδή το Θέατρο δεν «ζει» χωρίς μουσική, δεν θα ήταν δυνατόν να λείπει από κοντά μας, ο μόνιμος συνεργάτης της «σκηνής» τα τελευταία χρόνια Χρήστος Βλαχογιάννης.
Αναζητώντας το ύφος της μουσικής που θα έντυνε την παράσταση και αφού είχαμε αποφασίσει να κρατήσουμε τα πρωτότυπα τραγούδια του Νίκου Δάφνη που υπήρχαν στο κείμενο, καταλήξαμε πως θα θέλαμε κάτι που να έχει στοιχεία οπερέτας (να μια πρόκληση) και να θυμίζει λίγο Λιλλιπούπολη, αλλά όμως ήταν και ένα τραγουδάκι που το θέλαμε κλαψιάρικο, κάτι που να ξυπνάει τον Νίκο Ξανθόπουλο στη μνήμη του κοινού.
Ε λοιπόν αυτό που αρχικά έδειχνε σαν συνονθύλευμα μουσικών ειδών, αποδόθηκε από τον εμπνευσμένο Βλαχογιάννη τόσο άρτια, που και η χορωδία μπόρεσε να τα ερμηνεύσει με εξαιρετικό τρόπο αλλά και τόσο καλά να βάλει τους θεατές στο νόημα του έργου και στο σημασιολογικό φορτίο των στίχων των τραγουδιών, ώστε εκεί που τους διασκέδαζε και τους έκανε να συμμετέχουν αυθόρμητα με παλαμάκια, στο αμέσως επόμενο τραγούδι να συγκινούνται και να κουνάνε συγκαταβατικά τα κεφάλια τους, συμφωνώντας με τον στίχο, συνεπαρμένοι από τη μουσική.
Για όσους από εσάς δεν είχατε την τύχη να την παρακολουθήσετε, σύντομα θα υπάρχουν τα τραγούδια στο μουσικό μας κανάλι στο youtube, τραγουδισμένα από την χορωδία, για να πάρετε μια μικρή γεύση.
Τελικά το σύνολο του καλλιτεχνικού αποτελέσματος ήταν άριστο και αυτή δεν είναι μόνο η δική μας άποψη, αλλά και όσων επέλεξαν να παρακολουθήσουν την παράσταση της 13ης Ιουνίου στο Θεατράκι.
Περίπου 500 οι θεατές, αφού το Θεατράκι ήταν και πάλι γεμάτο και όλοι αυτοί που δεν ήταν μόνο γονείς των παιδιών βέβαια, γέλασαν, συγκινήθηκαν, ψάχτηκαν λίγο μέσα τους για τις επιλογές τους, χειροκρότησαν με την ψυχή τους και όσοι ήταν εκεί που ήταν γονείς των παιδιών - ηθοποιών, σίγουρα καμάρωσαν τα «καμάρια» τους.
Πιστεύουμε πια πως αυτή η παιδική Θεατρική ομάδα που πηγάζει από το δραστήριο 2ο Δημοτικό σχολείο Αιτωλικού, αρχίζει να εδραιώνεται στη συνείδηση της πόλης μας και να αποκτάει το δικό της κοινό. Γι αυτό και η «σκηνή», αν και πάλι κληθεί να συνδράμει στις παραγωγές της, πάλι θα είναι εκεί, όχι μόνο σαν συμπαραγωγός, αλλά και σαν αυτοτελής παραγωγός παιδικής Θεατρικής ομάδας, αφού ήδη βρισκόμαστε σε σκέψεις και συζητήσεις, με μια σπουδαία ομάδα «δασκάλων» για την εξέλιξη της υπάρχουσας.
Η Θ.Ο. Αιτωλικού κάνοντας για μια ακόμα φορά πράξη το «ΜΑΖΙ» συμμετείχε και υλοποίησε αυτή τη συμπαραγωγή ανιδιοτελώς, διαθέτοντας 9 άτομα από το δυναμικό της, κυρίως από την ομάδα υποστήριξης.
Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε αυτό το σημείωμα – απολογισμό του «νερού», χωρίς να κάνουμε μια μεγάλη αναφορά στον δραστήριο (αν και η λέξη μάλλον ακούγεται λίγη) Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου, που ήταν από την αρχή κοντά μας, συνεργάστηκε, στήριξε, βοήθησε, κατασκεύασε, χρηματοδότησε, ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγής αυτής. Και βέβαια θα πρέπει να αναφέρουμε και τον Διευθυντή του Σχολείου Γιώργο Τσέλιο, που ήταν δίπλα μας και σε ότι του ζητήθηκε ανταποκρίθηκε άμεσα και χωρίς ποτέ να μας φέρει καμία δυσκολία.
οι συντελεστές της παραγωγής
Σκηνοθεσία – σκηνογραφία & σχεδιασμός φωτισμού: Χρίστος Λάτσινος (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Πρωτότυπη μουσική: Χρήστος Βλαχογιάννης
Στίχοι: Νίκος Δάφνης (από τη διασκευή του ίδιου έργου, με τον τίτλο «Να πιει κανείς ή να μην πιει»)
Φωτισμού και effects: Σωτήρης Λιαλιαμπής (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Συντονισμός παρασκηνίου και υπεύθυνες ροής: Βάσω Σαραντάρα και Νάγια Λατσίνου (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Υποστήριξη παρασκηνίου και φροντιστήριο: Βάσω Βαλαμόντη (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Υποβολέας κειμένου: Αγαθή Ζηνεμπή (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Γενικά καθήκοντα και τεχνική υποστήριξη: Χρήστος Σαργιάννης (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Κοστούμια: Βάσω Ζαβιτσάνου
Μάσκες: Καλυψώ Βέλλιου και τα παιδιά της διανομής
Υλικών φροντιστηρίου: τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων του σχολείου
- Υπεύθυνες δασκάλες υλοποίησης του προγράμματος: Καλυψώ Βέλλιου, Αγγελική Ψαράκη
- Κείμενο: Καλυψώ Βέλλιου, στηριγμένο στο πρωτότυπο «Νερό για πέταμα» των Λίνκερ - Ράϊσνερ
Σκηνοθεσία – σκηνογραφία & σχεδιασμός φωτισμού: Χρίστος Λάτσινος (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Πρωτότυπη μουσική: Χρήστος Βλαχογιάννης
Στίχοι: Νίκος Δάφνης (από τη διασκευή του ίδιου έργου, με τον τίτλο «Να πιει κανείς ή να μην πιει»)
- Κονσόλες
Φωτισμού και effects: Σωτήρης Λιαλιαμπής (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Συντονισμός παρασκηνίου και υπεύθυνες ροής: Βάσω Σαραντάρα και Νάγια Λατσίνου (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Υποστήριξη παρασκηνίου και φροντιστήριο: Βάσω Βαλαμόντη (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Υποβολέας κειμένου: Αγαθή Ζηνεμπή (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
Γενικά καθήκοντα και τεχνική υποστήριξη: Χρήστος Σαργιάννης (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
- Τεχνικός εξοπλισμός: Σάκης Πρέκας (beat sound events - Μεσολόγγι)
- Κατασκευές
Κοστούμια: Βάσω Ζαβιτσάνου
Μάσκες: Καλυψώ Βέλλιου και τα παιδιά της διανομής
Υλικών φροντιστηρίου: τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων του σχολείου
- Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Σπύρο Ξουργιά, Διευθυντή του 1ου Λυκείου Μεσολογγίου, για την παραχώρηση μέρους των αντικειμένων της σκηνογραφίας και κοστουμιών
|
|
|
|
2013
Όρνιθες Αριστοφάνους
1ο Λύκειο Μεσολογγίου
η αφίσα της παράστασης για το Μεσολόγγι
η αφίσα της παράστασης για το Αιτωλικό
|
Αν και οι "'Όρνιθες" δεν καταχωρήθηκαν στο χρονοντούλαπο της Θεατρικής ιστορίας της ομάδας κι αυτό γιατί βρίσκονται σε εξέλιξη και υπό μελέτη διάφορες προσκλήσεις, υποψηφιότητες συμμετοχών και σχεδιασμός που τις κρατάνε «ζωντανές» και εν πτήσει, πρόκειται για μιά συνεργασία που έχει ολοκληρωθεί και αν κάτι "τρέξει" τελικά στο μέλλον του όχι μακρινού 2014, θα ενημερωθείτε από το ιστολόγιο της σκηνής.
Καταρχήν για την ομάδα - από το ιστολόγιο του σκηνοθέτη της σκηνής -θεατρική ομάδα 1ου Λυκείου Μεσολογγίου και "Όρνιθες Αριστοφάνους"
Μέχρι τότε, οι πτήσεις των Ορνίθων θα είναι στην ψυχή μου, στην ψυχή των παιδιών ηθοποιών, στην ψυχή της «σκηνής», αλλά και όλων όσων ενεπλάκησαν σ’ αυτές, υψηλές, πολύ υψηλές!
Γιατί εμείς σαν ομάδα υποστήριξης της Θεατρικής ομάδας Αιτωλικού «στη σκηνή», (9 μέλη της ομάδας υποστήριξης ενεπλάκησαν στην παραγωγή – ο Θέμης (ήχος και μικρόφωνα) – ο Αντώνης (κονσόλα ήχων και μουσικής) – ο Σπύρος (φώτα) – η ακούραστη Νεκταρία(παρασκήνιο και ροή) - ο Χρήστος (υποστήριξη) – η Αγαθή (υποβολή και εκφωνήσεις) – η καλλιτέχνιδα Λαμπρινή (μακιγιάζ και χτενίσματα) - ο Σάκης (με τον εξοπλισμό του) και ο "ναυαγός" για τη σκηνοθεσία και το κείμενο, μόνο έτσι μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε, όπως κάναμε και στους Βατράχους του 2ου δημοτικού σχολείου Αιτωλικού, μόνο σαν μια ολοκληρωμένη Θεατρική παραγωγή, σαν να στήναμε μια παράσταση για την ομάδα μας. Κι αυτό γιατί δεν ξέρουμε να στήνουμε σχολικές παραστάσεις, δεν είμαστε ούτε δάσκαλοι, ούτε «επιστήμονες» θεατρολόγοι, ούτε φυσικά επαγγελματίες που θέλαμε να κάνουμε μια «ξεπέτα» να πληρωθούμε και να πάμε σπίτι μας. Κι αυτό βεβαίως θα ήταν το ευκολότερο, αφού το «παραμυθιάζειν» του αδαείς, πως «κάποιος είσαι» είναι πάντα διασκεδαστικό και φέρνει και ένα εύκολο μεροκαματάκι.
Ο πρώτος και κυριότερος προβληματισμός, το πρώτο θέμα που είχαμε να λύσουμε, ήταν αυτό ακριβώς το «σχολικό πλαίσιο» και το πως θα πείθαμε τους υπεύθυνους καθηγητές για το πρόγραμμα που ήταν ενταγμένη η παράσταση, πως δεν θα είναι «σχολική». Αυτό λοιπόν το πρόβλημα λύθηκε με αυτόματο τρόπο και άμεσα, όταν γνωριστήκαμε καλύτερα με τον Λυκειάρχη του σχολείου Σπύρο Ξουργιά, (που ήταν ο ίδιος υπεύθυνος για το πρόγραμμα) και διαπιστώσαμε πως δεν είχαμε να κάνουμε με ένα «συμβατικό» καθηγητή, που ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μας. Συνεννοηθήκαμε σχεδόν αμέσως, μιλήσαμε την ίδια γλώσσα από τις πρώτες ημέρες που άρχισαν οι πρόβες, είχε την ίδια φιλοσοφία περί θεάτρου, αγαπούσε το Θέατρο και επιπλέον αγαπούσε και τις Αριστοφανικές Όρνιθες σαν κείμενο. Λύνοντας αυτό είχαμε να αντιμετωπίσουμε
|
Γνωρίζοντας τα οικονομικά των σχολείων και την άθλια κατάστασή τους, υπήρχε ένας μεγάλος προβληματισμός πως και από πού θα αντιμετωπιστεί.
Μετά από προσέγγιση με πρωτοβουλία της "σκηνής" (και χωρίς να έχουμε ακόμα ενημερώσει τον Λυκειάρχη) με το Πνευματικό κέντρο του Δήμου μας, όπου πρότειναμε να ενταχθεί η παράσταση στο πρόγραμμα του Δήμου και να επιχορηγηθεί, περιμέναμε μια κάποια εξέλιξη. Απάντηση δεν έχει έρθει ακόμα αλλά ας είναι και πάλι ο Σπύρος ήταν εκεί. Αντιμετώπισε το κόστος από το ταμείο του Σχολείου και μάλιστα χωρίς να μας χαλάσει κανένα χατίρι σε ότι κι αν προσθέταμε κατά την εξέλιξη της διαδικασίας των προβών.
Δουλεύοντας εκ των ενόντων και κάνοντας ένα πολύ έξυπνο φροντιστήριο, αντιμετωπίστηκε το κόστος με συνέπεια και χωρίς τα παιδιά να χρειαστεί να χρεώσουν τους γονείς του ούτε ένα ευρώ παρακαλώ!
Και εδώ οφείλουμε να εκφράσουμε σαν "σκηνή" την τεράστια ευχαριστία μας στον Λυκειάρχη.
Το θέατρο δεν είναι «εκδήλωση» δεν είναι τηλεοπτικό show, το θέατρο διέπεται από τους δικούς του κανόνες και τη δική του αισθητική.
Ας τα βάλει λοιπόν κάποιος με τον Αριστοφάνη, που έγραφε μεγάλα έργα.
Αλλά είναι παράλογο να «λογοκρίνουμε» τους χαρακτήρες, για να «μην κουραστούν οι θεατές». Αν επομένως έχει κάποιος να καταθέσει σαν μείον της παράστασης το χρόνο της διάρκειάς της, τότε μάλλον έχει πρόβλημα με την αισθητική του και με τις του περί θεάματος απόψεις του.
Επιπλέον να σημειωθεί, πως ένα «καλλιτέχνημα» (επιτρέψτε τη λέξη) δεν κρίνεται από το μέγεθος του, αλλά από την καλλιτεχνική του αξία.
Δε λες για παράδειγμα για ένα πίνακα ζωγραφικής «καλός είναι αλλά είναι μικρός ή μεγάλος», δεν ζωγραφίζει ο καλλιτέχνης με βάση τις διαστάσεις του τοίχου του σαλονιού μας, αλλά με βάση την έμπνευσή του.
στη σκηνή
(από τον σκηνοθέτη της παράστασης ναυαγό εν αιθρία - κατά κόσμον Χρίστο Λάτσινο)
Όπως έχω γράψει πάλι, η ελεύθερη νεοελληνική απόδοση του κειμένου, είχε γίνει από δυό παιδικούς μου φίλους, τον «φευγάτο» για άλλους κόσμους από το 1994 Κώστα Ζήγρα και τη Μαρία Αναπλιώτη, όταν και οι δυό τους τότε (1980-1) ήταν στο πρώτο ή δεύτερο έτος της Φιλοσοφικής.
Χειρόγραφο το κείμενο, σε άθλια κατάσταση και λιγότερο από το μισό να είναι σε θέση να χρησιμοποιηθεί.
Πλην όμως, επειδή οι «Όρνιθες» ήταν ένα κείμενο που από όταν πρωτοήρθα σε επαφή μαζί του το λάτρεψα, (και επιμένω ακόμα να το παρακολουθώ ανελλιπώς, όταν, όπου και απ’ όποιον κι αν παίζεται και να «τσιμπάω» ιδέες και σκηνοθετικά ευρήματα) το είχα μελετήσει πάρα πολύ, είχα και την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους (πολύ πιο διαβασμένους στα θεατρικά πράγματα απ’ του λόγου μου) που είχαν κι αυτοί μια ιδιαίτερη αδυναμία στο συγκεκριμένο κείμενο και αυτό είχα σαν αποτέλεσμα, να έχω έναν τεράστιο όγκο (κυριολεκτικά τεράστιο) σημειώσεων και σημειωμάτων, αναλύσεων, απόψεων, ιδεών και καταθέσεων, αλλά και εκδοχές σκιαγράφησης των διαφόρων χαρακτήρων του δεύτερου μέρους.
Ήταν δύσκολο βέβαια στην αρχή να συγκεραστεί και να συνεργαστεί όλο αυτό το υλικό (το οποίο σε πολλές περιπτώσεις απηχούσε και εντελώς διαφορετικές οπτικές), σιγά – σιγά όμως και όσο κατέληγα στο ύφος των «δικών μου» Ορνίθων, άρχισε η δουλειά να γίνεται ευκολότερη, μέχρι που έφτασε στην τελική του μορφή, που και σ’ αυτή όμως έκανα επεμβάσεις και τη διάρκεια των προβών.
Επιπλέον είναι αλήθεια, πως είχα αρχίσει να δουλεύω πάνω στις «Όρνιθες» εδώ και κανένα χρόνο περίπου και να ταξινομώ το υλικό. (αυτό συνέβη εξαιτίας μιας αναγκαστικής μετακόμισης της βιβλιοθήκης μου σε άλλο χώρο και έτσι ήρθε στην επιφάνεια όλο αυτό το υλικό και αποφάσισα να το ταξινομήσω και να αρχίσω να «συνθέτω» το έργο με τη δική μου οπτική, χωρίς ακόμα να έχει προκύψει η Θεατρική ομάδα του Λυκείου).
Τελευταίες ώρες χάνουμε (για προσωπικούς λόγους των παιδιών) δυό από την ομάδα,«ψυχραιμία παιδιά θα το λύσουμε», όπως και συνέβη με την προσθήκη τις τελευταίες 15 ημέρες της γλυκύτατης Αλεξάνδρας και της αρνούμενης μέχρι εκείνη τη στιγμή να ενταχθεί στο υποκριτικό δυναμικό της ομάδας, τουρίστριας Ζωής.
Αρχίσαμε (εκεί γύρω στα Χριστούγεννα) με αρκετές απουσίες και με φανερή έλλειψη συγκέντρωσης από την πλευρά των παιδιών. Αυτό κράτησε για κάποιο διάστημα όταν όμως όλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται πραγματικά πως εδώ «κάτι συμβαίνει», κάτι καλό προσπαθούμε να κάνουμε, οι πρόβες γινόντουσαν όλο και πιο εύκολες, όλο και περισσότερα παιδιά συμμετείχαν, τις είχαν σαν πρώτη προτεραιότητα (όπως απ’ την αρχή τους είχα ζητήσει) και άρχισε να «πυκνώνει» η ομάδα.
Αυτή η «πύκνωση» βέβαια, δημιουργούσε και επιπρόσθετη ταλαιπωρία, γιατί έπρεπε να συνεργαστεί ένα μεγαλύτερο πλήθος, με αποτέλεσμα όσο πέρναγε ο καιρός τόσο να μακραίνει και ο χρόνος που ήταν απαραίτητος για να ολοκληρωθεί μια πρόβα.
Κι όμως κανείς απ’ την ομάδα δεν έδειχνε κουρασμένος, κανείς δεν ζήτησε να φύγει νωρίτερα, κανείς δεν είπε δεν μπορώ άλλο, ακόμα και οι Ραφαήλ και Κωνσταντίνος που επωμίζονταν και το μεγαλύτερο όγκο του κειμένου (ειδικά ο Ραφαήλ), έδειχναν ακούραστοι αν και πολλές φορές η διαπροσωπική μας συνεργασία, έδειχνε αν όχι αδύνατη, τουλάχιστον πολύ δύσκολη.
Αλλά είπαμε, εφηβεία και αλίμονο αν ήταν εύκολη η συνεργασία με τους εφήβους, πως θα δικαιολογούσαν την ηλικία τους;
Πέφτουν στο τραπέζι οι πρώτες αμφιβολίες, οι ενστάσεις για τον τρόπο που έχουμε δουλέψει όλο αυτό το διάστημα, πέφτει η πρόταση της αναβολής για τον Σεπτέμβριο, γενική ανασφάλεια.
«Πάμε για φιάσκο», είναι η γενικότερη αίσθηση που επικρατεί.
Παραμένω ψύχραιμος, ξέροντας φυσικά πως και πόσο έχουμε δουλέψει όλο αυτό το διάστημα. Ξέρω από πείρα πως κάποιες τέτοιες πρόβες θα συμβούν λίγο καιρό πριν την πρεμιέρα και ενώ όλα θα πρέπει να δουλεύουν σχεδόν ρολόι.
Με πιάνει ο Σπύρος ο Ξουργιάς (ο Λυκειάρχης να θυμίσω), Χρίστο τι κάνουμε; δεν πάμε καλά, δεν ξέρουν ούτε τα λόγια τους, μήπως να το αναβάλλουμε;
Προχωράμε βάσει του προγράμματος του απαντάω
Αν είναι έτσι πρέπει να τυπώσουμε αφίσες, είσαι σίγουρος για την ημερομηνία που δώσαμε; Θα προλάβουμε;
Του απαντάω ΝΑΙ, (η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν και πολύ σίγουρος τότε).
Ο Σπύρος μου δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη και πάλι (ευχαριστώ) και προχωράμε όπως είχαμε σχεδιάσει
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε, τα είδατε στην παράσταση και για όσους δεν είχατε αυτής της εύνοιας της τύχης, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το κανάλι μας στο youtube και τη σελίδα Συνεργασίες - Συλλογή Όρνιθες Αριστοφάνους, θα έχετε ίδια άποψη.
Εν κατακλείδι όμως θα τόνιζα, πως και με δεδομένο πως αυστηρότερος κριτής των παραγωγών μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι και εγώ προσωπικά, ήταν μιά ΣΠΟΥΔΑΙΑ παραγωγή.
Ένα έργο 21/2 ωρών, κι όμως κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των 800+ ατόμων που επέλεξαν να το παρακολουθήσουν χωρίς να υπάρχει καμία διαρροή θεατών από το θέατρο.
Ένα έργο που έτρεξε "νερό" καλοσχεδιασμένο, με γρήγορο ρυθμό, χωρίς "κοιλιές" κλπ. περιττά. Χωρίς λάθη από καμιά πλευρά, είτε εμπρός, είτε πίσω από τα φώτα.
Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα – απολογισμό για τις αγαπημένες μου ‘Όρνιθες, οφείλω να κάνω μερικές ακόμα σημειώσεις για τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία, τη μουσική και τις ενδεχόμενες επιρροές και συγκρίσεις με άλλες παραστάσεις των Ορνίθων.
Και θα αρχίσω απ’ αυτό το τελευταίο, με τις
Μα φυσικά με άλλες αντίστοιχες «ερασιτεχνικές» παραστάσεις και τις μεταξύ τους διαφορές στο ύφος, στη σκηνοθεσία, στη μουσική επένδυση, στη υποκριτική απόδοση και στην προσαρμογή του κειμένου και στα ήθη που αυτό προκρίνει. Και μετά παίρνοντας λίγο από εδώ, λίγο από εκεί φτιάχνει τη δική του ιδεατή παράσταση. Γιατί σίγουρα όλες οι παραστάσεις έχουν κάτι να δώσουν, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο σε κάθε στιγμή της ροής τους.
Γιατί στο υψηλού επιπέδου «ερασιτεχνικό» θέατρο, δεν υπάρχουν καλές και κακές παραστάσεις, υπάρχουν ίσως επίπεδα, αλλά όλες πιστεύω οι παραστάσεις έχουν κάτι να πουν.
Και επιμένω πως μιλάω για «ερασιτεχνικό» θέατρο υψηλού επιπέδου και όχι για το ερασιτεχνικό (χωρίς εισαγωγικά αυτή η φορά η λέξη ερασιτεχνικό) που γίνεται απλά για να γίνεται, χωρίς άποψη, χωρίς παρέμβαση, χωρίς μήνυμα.
Γιατί αυτό είναι και το ΤΕΡΑΣΤΙΟ πλεονέκτημα του «ερασιτεχνικού» Θεάτρου με το αντίστοιχο επαγγελματικό.
Δεν στοχεύει στα εισιτήρια, δεν στοχεύει στην τέρψη του κοινού, αλλά κυρίως στην αγωγή της ψυχής αυτών των ίδιων των συμμετεχόντων (από όποια θέση). Το ερασιτεχνικό θέατρο δεν μπορεί να είναι συμβατικό, γιατί τότε δεν χρειάζεται να γίνεται επειδή καταντάει κακέκτυπο του επαγγελματικού.
Γι αυτό πιστεύω πως στο «ερασιτεχνικό» δεν έχει θέση ο κατά τα άλλα υπέροχος Ψαθάς ή άλλοι αντίστοιχοι εγχώριοι και ξενόφερτοι «ψαθάδες». Γιατί αυτού του είδους οι συγγραφείς, έγραφαν με γνώμονα το κοινό, με στόχο την προσέλευση, κατ’ επέκταση τη βιωσιμότητα του έργου τους όσο περισσότερο καιρό γινόταν στο σανίδι, ώστε να βιοπορίσουν απ’ αυτό.
Αυτή η άποψη στην επιλογή κειμένου και στον τρόπο απόδοσής του, φέρνει και τη διαφορά μεταξύ «ερασιτεχνικού» και ερασιτεχνικού Θεάτρου.
Και τελειώνω αυτό το…. περί άλλων ‘Ορνίθων με τούτο.
Όταν ανακοίνωσα το έργο που θα ανεβάσουμε με το Λύκειο, οι πρώτες γνώμες ήταν απολύτως αρνητικές κι αυτό γιατί η «κοινή» λογική έλεγε: που πας, τι πας να κάνεις, ο νοηματικός όγκος του έργου είναι γιγαντιαίος, έχεις απέναντι τις Όρινθες του Κουν, Χατζηδάκης, Ραλλού, Τσαρούχης, θα φας τα μούτρα σου.
Φυσικά μόνο γέλιο μπορούσαν να μου φέρουν αυτές οι αιτιάσεις κι αυτό γιατί ποιος είπε πως θεώρησα τον εαυτό μου ικανό να τον τοποθετήσω απέναντι στον Κουν, ή ο Χρήστος να συγκρίνει τη δουλειά του με του Χατζιδάκι. Έτσι λοιπόν η οποιαδήποτε ένσταση έπεσε στο κενό, γιατί θα έπρεπε να είναι στ΄ αληθινά ανόητος κάποιος για να συγκρίνει τις «δικές» μας Όρνιθες με εκείνη τη θρυλική παράσταση – σημείο αναφοράς κατά τη γνώμη μου για όλη τη σύγχρονη Ελληνική δραματουργία
Έτσι τέλος αυτή η συζήτηση.
ναυαγός εν αιθρία
Μετά από προσέγγιση με πρωτοβουλία της "σκηνής" (και χωρίς να έχουμε ακόμα ενημερώσει τον Λυκειάρχη) με το Πνευματικό κέντρο του Δήμου μας, όπου πρότειναμε να ενταχθεί η παράσταση στο πρόγραμμα του Δήμου και να επιχορηγηθεί, περιμέναμε μια κάποια εξέλιξη. Απάντηση δεν έχει έρθει ακόμα αλλά ας είναι και πάλι ο Σπύρος ήταν εκεί. Αντιμετώπισε το κόστος από το ταμείο του Σχολείου και μάλιστα χωρίς να μας χαλάσει κανένα χατίρι σε ότι κι αν προσθέταμε κατά την εξέλιξη της διαδικασίας των προβών.
Δουλεύοντας εκ των ενόντων και κάνοντας ένα πολύ έξυπνο φροντιστήριο, αντιμετωπίστηκε το κόστος με συνέπεια και χωρίς τα παιδιά να χρειαστεί να χρεώσουν τους γονείς του ούτε ένα ευρώ παρακαλώ!
Και εδώ οφείλουμε να εκφράσουμε σαν "σκηνή" την τεράστια ευχαριστία μας στον Λυκειάρχη.
- Το κείμενο - Τεράστιο σε όγκο μηνυμάτων και ιδεών.
Το θέατρο δεν είναι «εκδήλωση» δεν είναι τηλεοπτικό show, το θέατρο διέπεται από τους δικούς του κανόνες και τη δική του αισθητική.
Ας τα βάλει λοιπόν κάποιος με τον Αριστοφάνη, που έγραφε μεγάλα έργα.
Αλλά είναι παράλογο να «λογοκρίνουμε» τους χαρακτήρες, για να «μην κουραστούν οι θεατές». Αν επομένως έχει κάποιος να καταθέσει σαν μείον της παράστασης το χρόνο της διάρκειάς της, τότε μάλλον έχει πρόβλημα με την αισθητική του και με τις του περί θεάματος απόψεις του.
Επιπλέον να σημειωθεί, πως ένα «καλλιτέχνημα» (επιτρέψτε τη λέξη) δεν κρίνεται από το μέγεθος του, αλλά από την καλλιτεχνική του αξία.
Δε λες για παράδειγμα για ένα πίνακα ζωγραφικής «καλός είναι αλλά είναι μικρός ή μεγάλος», δεν ζωγραφίζει ο καλλιτέχνης με βάση τις διαστάσεις του τοίχου του σαλονιού μας, αλλά με βάση την έμπνευσή του.
στη σκηνή
- Η επεξεργασία του κειμένου
(από τον σκηνοθέτη της παράστασης ναυαγό εν αιθρία - κατά κόσμον Χρίστο Λάτσινο)
Όπως έχω γράψει πάλι, η ελεύθερη νεοελληνική απόδοση του κειμένου, είχε γίνει από δυό παιδικούς μου φίλους, τον «φευγάτο» για άλλους κόσμους από το 1994 Κώστα Ζήγρα και τη Μαρία Αναπλιώτη, όταν και οι δυό τους τότε (1980-1) ήταν στο πρώτο ή δεύτερο έτος της Φιλοσοφικής.
Χειρόγραφο το κείμενο, σε άθλια κατάσταση και λιγότερο από το μισό να είναι σε θέση να χρησιμοποιηθεί.
Πλην όμως, επειδή οι «Όρνιθες» ήταν ένα κείμενο που από όταν πρωτοήρθα σε επαφή μαζί του το λάτρεψα, (και επιμένω ακόμα να το παρακολουθώ ανελλιπώς, όταν, όπου και απ’ όποιον κι αν παίζεται και να «τσιμπάω» ιδέες και σκηνοθετικά ευρήματα) το είχα μελετήσει πάρα πολύ, είχα και την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους (πολύ πιο διαβασμένους στα θεατρικά πράγματα απ’ του λόγου μου) που είχαν κι αυτοί μια ιδιαίτερη αδυναμία στο συγκεκριμένο κείμενο και αυτό είχα σαν αποτέλεσμα, να έχω έναν τεράστιο όγκο (κυριολεκτικά τεράστιο) σημειώσεων και σημειωμάτων, αναλύσεων, απόψεων, ιδεών και καταθέσεων, αλλά και εκδοχές σκιαγράφησης των διαφόρων χαρακτήρων του δεύτερου μέρους.
Ήταν δύσκολο βέβαια στην αρχή να συγκεραστεί και να συνεργαστεί όλο αυτό το υλικό (το οποίο σε πολλές περιπτώσεις απηχούσε και εντελώς διαφορετικές οπτικές), σιγά – σιγά όμως και όσο κατέληγα στο ύφος των «δικών μου» Ορνίθων, άρχισε η δουλειά να γίνεται ευκολότερη, μέχρι που έφτασε στην τελική του μορφή, που και σ’ αυτή όμως έκανα επεμβάσεις και τη διάρκεια των προβών.
Επιπλέον είναι αλήθεια, πως είχα αρχίσει να δουλεύω πάνω στις «Όρνιθες» εδώ και κανένα χρόνο περίπου και να ταξινομώ το υλικό. (αυτό συνέβη εξαιτίας μιας αναγκαστικής μετακόμισης της βιβλιοθήκης μου σε άλλο χώρο και έτσι ήρθε στην επιφάνεια όλο αυτό το υλικό και αποφάσισα να το ταξινομήσω και να αρχίσω να «συνθέτω» το έργο με τη δική μου οπτική, χωρίς ακόμα να έχει προκύψει η Θεατρική ομάδα του Λυκείου).
- Και ας μπούμε στην παραγωγή – στις πρόβες
Τελευταίες ώρες χάνουμε (για προσωπικούς λόγους των παιδιών) δυό από την ομάδα,«ψυχραιμία παιδιά θα το λύσουμε», όπως και συνέβη με την προσθήκη τις τελευταίες 15 ημέρες της γλυκύτατης Αλεξάνδρας και της αρνούμενης μέχρι εκείνη τη στιγμή να ενταχθεί στο υποκριτικό δυναμικό της ομάδας, τουρίστριας Ζωής.
Αρχίσαμε (εκεί γύρω στα Χριστούγεννα) με αρκετές απουσίες και με φανερή έλλειψη συγκέντρωσης από την πλευρά των παιδιών. Αυτό κράτησε για κάποιο διάστημα όταν όμως όλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται πραγματικά πως εδώ «κάτι συμβαίνει», κάτι καλό προσπαθούμε να κάνουμε, οι πρόβες γινόντουσαν όλο και πιο εύκολες, όλο και περισσότερα παιδιά συμμετείχαν, τις είχαν σαν πρώτη προτεραιότητα (όπως απ’ την αρχή τους είχα ζητήσει) και άρχισε να «πυκνώνει» η ομάδα.
Αυτή η «πύκνωση» βέβαια, δημιουργούσε και επιπρόσθετη ταλαιπωρία, γιατί έπρεπε να συνεργαστεί ένα μεγαλύτερο πλήθος, με αποτέλεσμα όσο πέρναγε ο καιρός τόσο να μακραίνει και ο χρόνος που ήταν απαραίτητος για να ολοκληρωθεί μια πρόβα.
Κι όμως κανείς απ’ την ομάδα δεν έδειχνε κουρασμένος, κανείς δεν ζήτησε να φύγει νωρίτερα, κανείς δεν είπε δεν μπορώ άλλο, ακόμα και οι Ραφαήλ και Κωνσταντίνος που επωμίζονταν και το μεγαλύτερο όγκο του κειμένου (ειδικά ο Ραφαήλ), έδειχναν ακούραστοι αν και πολλές φορές η διαπροσωπική μας συνεργασία, έδειχνε αν όχι αδύνατη, τουλάχιστον πολύ δύσκολη.
Αλλά είπαμε, εφηβεία και αλίμονο αν ήταν εύκολη η συνεργασία με τους εφήβους, πως θα δικαιολογούσαν την ηλικία τους;
- Μια εβδομάδα, άντε 10 ημέρες πριν την πρεμιέρα
Πέφτουν στο τραπέζι οι πρώτες αμφιβολίες, οι ενστάσεις για τον τρόπο που έχουμε δουλέψει όλο αυτό το διάστημα, πέφτει η πρόταση της αναβολής για τον Σεπτέμβριο, γενική ανασφάλεια.
«Πάμε για φιάσκο», είναι η γενικότερη αίσθηση που επικρατεί.
Παραμένω ψύχραιμος, ξέροντας φυσικά πως και πόσο έχουμε δουλέψει όλο αυτό το διάστημα. Ξέρω από πείρα πως κάποιες τέτοιες πρόβες θα συμβούν λίγο καιρό πριν την πρεμιέρα και ενώ όλα θα πρέπει να δουλεύουν σχεδόν ρολόι.
Με πιάνει ο Σπύρος ο Ξουργιάς (ο Λυκειάρχης να θυμίσω), Χρίστο τι κάνουμε; δεν πάμε καλά, δεν ξέρουν ούτε τα λόγια τους, μήπως να το αναβάλλουμε;
Προχωράμε βάσει του προγράμματος του απαντάω
Αν είναι έτσι πρέπει να τυπώσουμε αφίσες, είσαι σίγουρος για την ημερομηνία που δώσαμε; Θα προλάβουμε;
Του απαντάω ΝΑΙ, (η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν και πολύ σίγουρος τότε).
Ο Σπύρος μου δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη και πάλι (ευχαριστώ) και προχωράμε όπως είχαμε σχεδιάσει
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε, τα είδατε στην παράσταση και για όσους δεν είχατε αυτής της εύνοιας της τύχης, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το κανάλι μας στο youtube και τη σελίδα Συνεργασίες - Συλλογή Όρνιθες Αριστοφάνους, θα έχετε ίδια άποψη.
Εν κατακλείδι όμως θα τόνιζα, πως και με δεδομένο πως αυστηρότερος κριτής των παραγωγών μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι και εγώ προσωπικά, ήταν μιά ΣΠΟΥΔΑΙΑ παραγωγή.
Ένα έργο 21/2 ωρών, κι όμως κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των 800+ ατόμων που επέλεξαν να το παρακολουθήσουν χωρίς να υπάρχει καμία διαρροή θεατών από το θέατρο.
Ένα έργο που έτρεξε "νερό" καλοσχεδιασμένο, με γρήγορο ρυθμό, χωρίς "κοιλιές" κλπ. περιττά. Χωρίς λάθη από καμιά πλευρά, είτε εμπρός, είτε πίσω από τα φώτα.
Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα – απολογισμό για τις αγαπημένες μου ‘Όρνιθες, οφείλω να κάνω μερικές ακόμα σημειώσεις για τη σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία, τη μουσική και τις ενδεχόμενες επιρροές και συγκρίσεις με άλλες παραστάσεις των Ορνίθων.
Και θα αρχίσω απ’ αυτό το τελευταίο, με τις
- ενδεχόμενες συγκρίσεις
Μα φυσικά με άλλες αντίστοιχες «ερασιτεχνικές» παραστάσεις και τις μεταξύ τους διαφορές στο ύφος, στη σκηνοθεσία, στη μουσική επένδυση, στη υποκριτική απόδοση και στην προσαρμογή του κειμένου και στα ήθη που αυτό προκρίνει. Και μετά παίρνοντας λίγο από εδώ, λίγο από εκεί φτιάχνει τη δική του ιδεατή παράσταση. Γιατί σίγουρα όλες οι παραστάσεις έχουν κάτι να δώσουν, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο σε κάθε στιγμή της ροής τους.
Γιατί στο υψηλού επιπέδου «ερασιτεχνικό» θέατρο, δεν υπάρχουν καλές και κακές παραστάσεις, υπάρχουν ίσως επίπεδα, αλλά όλες πιστεύω οι παραστάσεις έχουν κάτι να πουν.
Και επιμένω πως μιλάω για «ερασιτεχνικό» θέατρο υψηλού επιπέδου και όχι για το ερασιτεχνικό (χωρίς εισαγωγικά αυτή η φορά η λέξη ερασιτεχνικό) που γίνεται απλά για να γίνεται, χωρίς άποψη, χωρίς παρέμβαση, χωρίς μήνυμα.
Γιατί αυτό είναι και το ΤΕΡΑΣΤΙΟ πλεονέκτημα του «ερασιτεχνικού» Θεάτρου με το αντίστοιχο επαγγελματικό.
Δεν στοχεύει στα εισιτήρια, δεν στοχεύει στην τέρψη του κοινού, αλλά κυρίως στην αγωγή της ψυχής αυτών των ίδιων των συμμετεχόντων (από όποια θέση). Το ερασιτεχνικό θέατρο δεν μπορεί να είναι συμβατικό, γιατί τότε δεν χρειάζεται να γίνεται επειδή καταντάει κακέκτυπο του επαγγελματικού.
Γι αυτό πιστεύω πως στο «ερασιτεχνικό» δεν έχει θέση ο κατά τα άλλα υπέροχος Ψαθάς ή άλλοι αντίστοιχοι εγχώριοι και ξενόφερτοι «ψαθάδες». Γιατί αυτού του είδους οι συγγραφείς, έγραφαν με γνώμονα το κοινό, με στόχο την προσέλευση, κατ’ επέκταση τη βιωσιμότητα του έργου τους όσο περισσότερο καιρό γινόταν στο σανίδι, ώστε να βιοπορίσουν απ’ αυτό.
Αυτή η άποψη στην επιλογή κειμένου και στον τρόπο απόδοσής του, φέρνει και τη διαφορά μεταξύ «ερασιτεχνικού» και ερασιτεχνικού Θεάτρου.
Και τελειώνω αυτό το…. περί άλλων ‘Ορνίθων με τούτο.
Όταν ανακοίνωσα το έργο που θα ανεβάσουμε με το Λύκειο, οι πρώτες γνώμες ήταν απολύτως αρνητικές κι αυτό γιατί η «κοινή» λογική έλεγε: που πας, τι πας να κάνεις, ο νοηματικός όγκος του έργου είναι γιγαντιαίος, έχεις απέναντι τις Όρινθες του Κουν, Χατζηδάκης, Ραλλού, Τσαρούχης, θα φας τα μούτρα σου.
Φυσικά μόνο γέλιο μπορούσαν να μου φέρουν αυτές οι αιτιάσεις κι αυτό γιατί ποιος είπε πως θεώρησα τον εαυτό μου ικανό να τον τοποθετήσω απέναντι στον Κουν, ή ο Χρήστος να συγκρίνει τη δουλειά του με του Χατζιδάκι. Έτσι λοιπόν η οποιαδήποτε ένσταση έπεσε στο κενό, γιατί θα έπρεπε να είναι στ΄ αληθινά ανόητος κάποιος για να συγκρίνει τις «δικές» μας Όρνιθες με εκείνη τη θρυλική παράσταση – σημείο αναφοράς κατά τη γνώμη μου για όλη τη σύγχρονη Ελληνική δραματουργία
Έτσι τέλος αυτή η συζήτηση.
ναυαγός εν αιθρία
Διαβάστε περί σκηνογραφίας και περί σκηνοθεσίας της παράστασης στο προσωπικό ιστολόγιο του σκηνοθέτη της σκηνής
|
Τα πρόσωπα του έργου και η διανομή (με σειρά εμφάνισης)
Οι συντελεστές της παράστασης
|
Αριστοφάνους "βάτραχοι"
2ο Δημοτικό Σχολείο Αιτωλικού (τάξεις Στ' - Ε' - Δ')
Οι δασκάλες των 3 παραπάνω τάξεων του 2ου Δημοτικού σχολείου της πόλης μας, Κωνσταντίνα Κοκμοτού, Καλυψώ Βέλλιου και Χαριτωμένη Γιασαφάκη, με την αμέριστη υποστήριξη του Διευθυντή τους Γιώργου Τσέλιου αποφασίζουν να εντάξουν τις τάξεις στο πρόγραμμα σχολικών δραστηριοτήτων Α' βάθμιας εκπαίδευσης για τη σχολική χρονιά 2012 - 2013.
Το θέμα του Προγράμματος είναι το Αρχαίο Θέατρο και περιλαμβάνει εκτός των άλλων επισκέψεις στα 6 Αρχαία θέατρα του Νομού μας.
Η κορύφωση του προγράμματος επιλέγουν να είναι μιά Θεατρική παράσταση στο τέλος της χρονιάς.
Αποφασίζουν για το έργο και επιλέγουν τους διδακτικούς, Αριστοφανικούς "βατράχους".
- Μιά σημείωση του σκηνοθέτη της "σκηνής" από το πρόγραμμα της παράστασης
Ο Αριστοφάνης παρουσίαζε στα έργα του τα προβλήματα στην πιο ακραία τους μορφή. Τα θέματα που κυρίως τον απασχόλησαν πηγάζουν από τα προβλήματα της Αθήνας στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου - τον οποίο θεωρούσε καταστρεπτικό. Εστίασε ιδιαίτερα στην Ειρήνη, τη Δημοκρατία, τις νέες φιλοσοφικές ιδέες και την οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση της αθηναϊκής κοινωνίας της εποχής του".
- Και μιά παρένθεση για τον Αριστοφάνη από το πρόγραμμα της παράστασης
Είναι αναμφίβολα ο μεγαλύτερος ποιητής κωμωδιών όλων των εποχών. Μέσα από τα έργα του ασκεί κριτική στην πολιτική κατάσταση των καιρών του.
Από κοινωνικοπολιτική άποψη ήταν με τα συμφέροντα των κτηματιών και των εμπόρων της Αττικής που ενισχύθηκαν με την νομοθεσία του Σόλωνα και τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη μετά την πτώση της Τυραννίας των Πεισιστρατιδών.
Το κείμενο που επιλέγουν οι 3 δασκάλες, σαν καταλληλότερο να διδάξουν στα παιδιά τους, είναι μιά διασκευή του Γιάννη Καλατζόπουλου για παιδικό θέατρο και καταπιάνονται με τις πρόβες, έχοντας την θερμή στήριξη ενός εξαιρετικά συνεργάσιμου και αποδοτικού Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων,
- Κια μιά ακόμα παρένθεση για τους "βατράχους" αυτή τη φορά
Το έργο κριτικάρει τους νέους τραγικούς ποιητές αλλά και τον ίδιο τον Ευριπίδη!
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν ποιητικό διαγωνισμό που οργανώνει στον Κάτω Κόσμο ο Διόνυσος ανάμεσα στον Αισχύλο και τον Ευριπίδη.
Η ιστορία έχει ως εξής: Ο θεός Διόνυσος απογοητευμένος από την κατάσταση του θεάτρου στην Αθήνα, καθώς οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές έχουν πεθάνει, είναι αποφασισμένος να αναλάβει δράση για να αρχίσουν ξανά αξιόλογοι δραματικοί αγώνες στην Αθήνα.
Μαζί με το δούλο του, Ξανθία ξεκινούν ένα περιπετειώδες ταξίδι προς τον Κάτω Κόσμο με σκοπό να φέρουν πίσω τον καλύτερο τραγικό ποιητή. Όταν φτάνουν στον Άδη, επικρατεί αναταραχή.
Ο Ευριπίδης διεκδικεί από τον Αισχύλο την τιμητική θέση του καλύτερου τραγικού ποιητή. Για να λυθεί η διαφορά, ο Πλούτωνας καλεί τον Διόνυσο, σε ρόλο διαιτητή, καθώς και τους δυο τραγικούς σε ένα δραματικό διαγωνισμό.
Ο αγώνας για την ανάδειξη του καλύτερου αρχίζει…
Τα κωμικά ευρήματα και τα φαρσικά επεισόδια διαδέχονται το ένα το άλλο και μέσα από την πικρή σατιρική διάθεση του Αριστοφάνη, έρχεται στο φως η πάντα σύγχρονη διάσταση του έργου.
Η Θεατρική ομάδα Αιτωλικού "στη σκηνή" είναι από την αρχή δίπλα στη σχολική προσπάθεια, κατ' αρχήν με τον σκηνοθέτη της Χρίστο Λάτσινο και εν συνεχεία με το σύνολο της ομάδας για την τεχνική υποστήριξη και "το στήσιμο" της παράστασης.
Στην ομάδα που θα δουλέψει για το έργο, προσκαλείται και η επίσης δασκάλα Ερμιόνη Καρβέλη, για να επιμεληθεί τα θέματα της μουσικής, των τραγουδιών και των χορογραφιών.
Οι συνθήκες κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, ήταν αρκετές φορές αντίξοες, αλλά η πολύ καλή συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων και το κέφι των παιδιών, έκαναν τις όποιες αντιξοότητες να ξεπερνιούνται πολύ εύκολα εν τέλει.
Φτάνοντας στη πριν τη γενική πρόβα της 12ης Ιουνίαυ μας περιμένει μιά βροχή που διαλύει τα πάντα και σκορπίζει μια απογοήτευση, αφού το δελτίο καιρού, προβλέπει τις ίδιες καιρικές συνθήκες και για τις επόμενες δυό ημέρες.
Παρόλα αυτά επανερχόμαστε την επόμενη για την τελευταία γενική πρόβα, με αισθητά βελτιωμένες καιρικές συνθήκες, αλλά πάντα με κάποια απειλητικά σύννεφα να "κρέμονται" από πάνω μας.
Η γενική πρόβα, ως οφείλει κάθε γενική πρόβα που σέβεται τον εαυτό της (όπως μας έχει διδάξει η εμπειρία μας), είναι περίπου καταστροφική.
Γενική απογοήτευση στο γήπεδο των δασκάλων και του Δ.Σ. του συλλόγου των γονέων, που βρίσκονται συνεχώς δίπλα μας και συνδράμουν την προσπάθεια, λύνουν τα θέματα, υλοποιούν τα αιτήματα.
Η έμπειρη "σκηνή" όμως, ξέρει πως αύριο όλα θα πάνε καλά.
Και ΓΕΓΟΝΕ
14 Ιουνίου 2013 - ημέρα της παράστασης
Το πάντα φιλικά προσκείμενο "στη σκηνή" θεατρικό σύμπαν για μιά ακόμα φορά ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΙ!
Οι συμπαντικές θεατρικές δυνάμεις, βρίσκονται πάνω από το θεατράκι της πόλης από νωρίς το πρωί.
- 9.15 ακριβώς ξεκινάει η παράσταση, μερικοί σύντομοι λόγοι από τον Διευθυντή και τις δασκάλες και πάμε
- ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Τα παιδιά υποκριτές, με κέφι ηθο-ποιούν στην ορχήστρα του θεάτρου και κάνουν τους 550 θεατές του πραγματικά κατάμεστου θεάτρου να τους χειροκροτήσουν στο τέλος όρθιοι για 5 τουλάχιστον λεπτά.
Η αφανής ομάδας υποστήριξης της "σκηνής", πίσω απ' τα φώτα "κρυμμένη", καμαρώνει και χαίρεται τη συμμετοχή και τη συμβολή της στο τελικό αποτέλεσμα.
Ευχαριστούμε όλους όσους μας έδωσαν την ευκαιρία να εμπλακούμε σ' αυτή τη μικρή περιπέτεια.
Τα πρόσωπα του έργου και η διανομή (με σειρά εμφάνισης)
- Διόνυσος: Νίκος Καρέτσος (Στ΄τάξη)
- Ξανθίας: Πάνος Τσίντζος (Ε΄τάξη)
- Γάιδαρος: Δημήτρης Σοφιανός (Στ΄τάξη)
- Ηρακλής: Παναγιώτης Κοντομήτσος (Δ΄τάξη)
- Χάρος: Σταύρος Γιαννούλης (Ε΄τάξη)
- Αιακός: Λευτέρης Λύτρας (Στ΄τάξη)
- Υπηρέτρια Περσεφόνης: Μαριάννα Παρασκευά (Ε΄τάξη)
- Α΄Ξενοδόχα: Αλίκη Λατσίνου (Στ΄τάξη)
- Β΄Ξενοδόχα: Βασιλική Κότσι (Στ΄τάξη)
- Φύλακας του Άδη: Γιάννης Τοκμετζής (Ε΄τάξη)
- Ευριπίδης: Κωνσταντίνος Γαρδέλης (Ε΄τάξη)
- Αισχύλος: Γιάννης Αναστασόπουλος (Ε΄τάξη)
Χορός Βατράχων (με αλφαβητική σειρά)
- από την Στ΄τάξη: Χριστίνα Καπλάνι - Γιώργος Κονταρής - Διονυσία Μπραέσσα - Άννα Μπραχουσάι
- από την Ε΄τάξη: Ευθυμία Αμπλιανίτη - Αφροδίτη Ζαβιτσάνου - Αλεξάνδρα Καμπέρη - Χριστίνα Μετκάι - Λάουρα Μπεκυράι - Ανίτα Πέπα - Τζεμίλε Χότζα
Κωνσταντίνος Αναστασόπουλος - Ραφαέλα Βαμβάτσικου - Αλέξης Γιαννούλης - Ξανθή Καρέτσου - Αμαλία Καρύμπαλη - Γιώργης Καρύμπαλης - Χρήστος Λύτρας - Αγάθη Τσίντζου
Μύστες (με αλφαβητική σειρά)
- από την Στ΄τάξη: Δημήτρης Μέλλιος
- από την Δ΄τάξη: Νίκος Αθανασούλης - Μάριος Αναστασόπουλος Αντρέας Βλάχος - Οριέστο Ζέκιο -Αρετή Κατσάνου - Παναγιώτης Κοντομήτσος - Μάκης Μπέκος - Τασούλα Μπέκου - Στέφανος Ξύστρας - Αουρέλα Χατζίου
Οι συντελεστές της παράστασης
- Σκηνοθεσία - σκηνογραφία: Χρίστος Λάτσινος (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή») και οι υπεύθυνες δασκάλες του προγράμματος
- Διδασκαλία Χορωδίας & χορογραφίες: Ερμιόνη Καρβέλη
- Μουσική επιμέλεια: Καλυψώ Βέλλιου - Χρίστος Λάτσινος
- Κονσόλες ήχων - μουσικής: Αντώνης Βεργίνης (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
- Ηχοληψία: Θέμης Σταράμος (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
- Φωτισμοί: Σπύρος Σταράμος (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
- Μακιγιάζ & χτενίσματα: Βάσω Σαραντάρα (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
- Τεχνική Υποστήριξη: Χρήστος Σαργιάννης (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
- Υλικοτεχνική υποστήριξη & εξοπλισμός: Διονύσης Πρέκας (best sound events - Μεσολλόγγι) - (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
- Ηχογραφήσεις: Χρήστος Βλαχογιάννης
- Φροντιστήριο: Χαριτωμένη Γιασαφάκη - Καλυψώ Βέλλιου και ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων
- Οργάνωση και συντονισμός παρασκηνίου: Νεκταρία Βενέρη (Θ.Ο. Αιτωλικού «στη σκηνή»)
- Βιντεοσκόπηση: Βαγγέλης Γαλαγάλας
- Ενδυματολογία
- Κατασκευές
Μεταλλικές: Νεκτάριος Ζαβιτσάνος
Ξύλινες: Νίκος Γιαννούλης
Το κόστος της παραγωγής συγχρηματοδοτήθηκε από το ταμείο της Σχολικής επιτροπής του Σχολείου και το ταμείο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων
- Ευχαριστούμε τον Δημήτρη Καραδήμα και το Καλλιτεχνικό εργαστήρι Μεσολογγίου, για την προσφορά υφασμάτων.
2008
Το σχέδιο - λογότυπο της παράστασης επιμελήθηκε ο: Μιχάλης Κότσαρης
Αριστοφάνους "Λυσιστράτη"
Θεατρική ομάδα Λυκείου Αιτωλικού
Δυό χρόνια αργότερα, η ίδια καθηγήτρια -Μαρία Τσιρογιάννη- επανέρχεται με τη "Λυσιστράτη" αυτή τη φορά και η ομάδα ενεργοποιείτε και πάλι, ενώ βρίσκεται ήδη και στην προετοιμασία του "βγαλ' τον Υποργό απ' την πρίζα"
Αυτή τη φορά η ομάδα υποστήριξης, ήταν πολύ μεγαλύτερη και πολύ περισσότεροι άνθρωποι είχαν πιστέψει στην "τρέλα" μας και στήριξαν την προσπάθειά μας
Στην παράσταση αυτή ο Μιχάλης Κότσαρης καταπιάνεται για πρώτη φορά και με ένα κομμάτι της ενδυματολογίας.
Συμμετείχαν 36 παιδιά και "ανέβηκε" στις 4 Ιουλίου Αιτωλικό, θεατράκι
συντελεστές
Η παράσταση στηριζόταν στη νεοελληνική απόδοση του: Κώστα Ταχτσή
γερόντων: Χρίστος Λάτσινος
Ήχου & ηχοληψία: Πάνος Ακρίδας
εφαρμογή: Δημήτρης Ακρίδας (με τα υποτυπώδη μέσα που διαθέταμε τότε)
Μεταλλικές: Στέφανος Σιακαβέλας
για την παράσταση
Θεατρική ομάδα Λυκείου Αιτωλικού
Δυό χρόνια αργότερα, η ίδια καθηγήτρια -Μαρία Τσιρογιάννη- επανέρχεται με τη "Λυσιστράτη" αυτή τη φορά και η ομάδα ενεργοποιείτε και πάλι, ενώ βρίσκεται ήδη και στην προετοιμασία του "βγαλ' τον Υποργό απ' την πρίζα"
Αυτή τη φορά η ομάδα υποστήριξης, ήταν πολύ μεγαλύτερη και πολύ περισσότεροι άνθρωποι είχαν πιστέψει στην "τρέλα" μας και στήριξαν την προσπάθειά μας
Στην παράσταση αυτή ο Μιχάλης Κότσαρης καταπιάνεται για πρώτη φορά και με ένα κομμάτι της ενδυματολογίας.
Συμμετείχαν 36 παιδιά και "ανέβηκε" στις 4 Ιουλίου Αιτωλικό, θεατράκι
συντελεστές
Η παράσταση στηριζόταν στη νεοελληνική απόδοση του: Κώστα Ταχτσή
- Σκηνοθεσία - υποκριτική διδασκαλία & μουσική επιμέλεια:
Χρίστος Λάτσινος - Μαρία Τσιρογιάννη - Χορογραφίες
γερόντων: Χρίστος Λάτσινος
- Σκηνογραφία - καλλιτεχνική επιμέλεια - : Μιχάλης Κότσαρης
- Ηχογραφήσεις - επεξεργασία ήχων: Χρήστος Βλαχογιάννης
- Κονσόλες
Ήχου & ηχοληψία: Πάνος Ακρίδας
- Φωτισμοί
εφαρμογή: Δημήτρης Ακρίδας (με τα υποτυπώδη μέσα που διαθέταμε τότε)
- Φροντιστήριο: Μαρία Τσιρογιάννη - Χρίστος Λάτσινος και τα παιδιά της διανομής
- η Μαρία Τσιρογιάννη, είχε επίσης σχεδιάσει και τα κοστούμια της παράστασης, μαζί με τον Μιχάλη Κότσαρη
- Κατασκευές
Μεταλλικές: Στέφανος Σιακαβέλας
για την παράσταση
- Τα λόγια των τραγουδιών που ακούγονταν στην παράσταση στους ρυθμούς του «καραγκιόζη» του Διονύση Σαββόπουλου και στους ρυθμούς του mojito, ήταν αποτέλεσμα του στιχουργικού οίστρου των Καλυψώ Βέλλιου, Μαρίας Τσιρογιάννη και Χρίστου Λάτσινου.
- Τα λόγια του τραγουδιού του finale, στηρίχτηκαν στο ποίημα του Νίκου Καββαδία F.G.Lorka σε μελοποίηση Θάνου Μικρούτσικου και τα έγραψε η Καλυψώ Βέλλιου.
2006
Αριστοφάνους "Βάτραχοι"
Θεατρική ομάδα Λυκείου Αιτωλικού
Το σχέδιο - λογότυπο της παράστασης επιμελήθηκε ο: Μιχάλης Κότσαρης
Η καθηγήτρια φιλόλογος του Λυκείου της πόλης μας Μαρία Τσιρογιάννη, ζητάει τη συνεργασία του Χρίστου Λάτσινου για τη σκηνοθεσία της παράστασης, προκειμένου να υλοποιήσει το πρόγραμμα με το οποίο είχε καταπιαστεί.
Ο τελευταίος αποδέχεται την πρόσκληση και καλεί στην ομάδα τους: Μιχάλη Κότσαρη, για την σκηνογραφία, Ηλία Βενέρη για την επεξεργασία των ήχων, της μουσικής και την κονσόλα και Πάνο Ακρίδα για την ηχοληψία.
Τη μουσική επένδυση της παράστασης πλημμυρισμένη από τους ήχους της Jazz, είχε κάνει ο Χρίστος Λάτσινος
Συμμετείχαν 29 παιδιά και "ανέβηκε" δυό φορές
24 Ιουνίου & 12 Αυγούστου Αιτωλικό, θεατράκι
Ο τελευταίος αποδέχεται την πρόσκληση και καλεί στην ομάδα τους: Μιχάλη Κότσαρη, για την σκηνογραφία, Ηλία Βενέρη για την επεξεργασία των ήχων, της μουσικής και την κονσόλα και Πάνο Ακρίδα για την ηχοληψία.
- Η πρώτη δημιουργική (τεχνική) ομάδα ήταν γεγονός.
Τη μουσική επένδυση της παράστασης πλημμυρισμένη από τους ήχους της Jazz, είχε κάνει ο Χρίστος Λάτσινος
Συμμετείχαν 29 παιδιά και "ανέβηκε" δυό φορές
24 Ιουνίου & 12 Αυγούστου Αιτωλικό, θεατράκι
